-Dobra- mruknęłam wstając.

Ze znudzeniem obserwowałam ten pojedynek ostrzeżeń. Cóż ja nie ostrzegam. Nie zadzieraj powiem raz a jeśli nie słucha ginie.

Popatrzyłam przed siebie.

Kiwnęłam głową. Będąc nieco bardziej pewną uniosłam łapę odsuwając się i siadając.

Nadal obserwowałam. Nieznacznie odciążyłam bark.

Weszłam. Nieco chwiejny chód spowodowany był zranionym barkiem. Uśmiechnęłam się gniewnie na myśl tamtej walki.

Imię:Krucze. Jak pióra. I straszliwe jak szpony. #Misty#
Wiek:Cóż znaczą liczby. Marna egzystencja nie jest warta liczenia #6 lat#
Płeć:Trudno się domyślić? #Wadera#
Charakter:Tutaj się zaczyna. Misty jest bezlitosna. Nienawidzi tchórzów. Jeśli chcesz uciekaj ale nie błagaj o przebaczenie. Nie waha się przed zabiciem. Może nie podniesie kłów na przyjaciela ale nigdy nie bądź z nią pewien swego życia. Jeśli myślisz że wiesz co to odwaga to spójrz na nią. Z radością skacze w otchłań i rzuca się w gardziel wrogowi. Zwykle uciekają w panice. Ale czego można się spodziewać po tych marnych kmiotkach. Kocha walkę, wśród zapachu krwi i bólu czuje się najlepiej jednak nie lubi sprawiać zbędnego cierpienia niewinnym. A tak poza tym jest bardzo nieufna i niezależna. By w końcu zdobyć jej zaufanie długa droga. Jedynie najsilniejsi dotrwają do jej końca zdobywając wierną i dbającą przyjaciółkę. Takich osłoni własnym ciałem. Ale choćby i najbliższym nie zdradzi swych tajemnic. Jeśli chcesz być blisko musisz ją zaakceptować taką jaka jest.  Lubi trzymać w niepewności. Ale skrytość to chyba nie taka zła cecha. Ponadto powinieneś pamiętać że nie lubi pytań o przeszłość. Przeżyła trochę i nadal wstydzi się po części swych czynów.
Cechy fizyczne: Misty ze względy na swą przeszłość wie co to niebezpieczeństwo i umie zachować ostrożność. Po nieznanym terenie porusza się cicho i bezszelestnie. Można mieć wrażenie że przenika się między drzewami jak duch. Gdy napotka wroga ucieczka nie wchodzi w grę. Walczy do upadłego. Jest dość silna.
Zainteresowania:Jak już wspomniane kocha walczyć. Dobrze się czuje w zamęcie bitwy wśród zapachu krwi i okrzyków bólu. Lubi też nocne spacery po lesie czy nad rzeką. Potrafi pływać i sprawia to przyjemność. Polowania? Cóż tutaj sprawa zaczyna się od tego na jaką zwierzynę. Jeśli jest niebezpieczna i trudna do złapania to owszem lubi.
Historia:
Początek:
Patrząc na nią teraz powiecie że jest zimna i nieczuła. Tak to prawda lecz nie zawsze tak było. Gdy się urodziła nie wzbudziła żadnego zainteresowania. Ot zwykła czarna wilczyca. Nie szanowali jej bo po co?. Po co dbać o szczeniaka który jak na razie nie wykazuje żadnych magicznych zdolności, i do tego wygląda przeciętnie. Jej rodzeństwo żyło w dostatku bo miało magiczne zdolności i było ponoć śliczne. Najstarszy brat miał zdolność lewitacji. Gdy Misty jako najmłodsza jeszcze nie widziała on znęcał się nad nią lewitując w powietrze i wyciągając na zimny dwór przerażone szczenię. Młodsza siostra potrafiła sprawiać ból wzrokiem. Nie raz widziano Misty jak trzęsła się i skomlała obok wpatrującej się w nią siostry. Dorośli, ci ważni i nietykalni, nigdy nie pomogli. Co więcej mieli nadzieję że rodzeństwo wykończy małą Misty. Jednak tak się nie stało.  Młoda wadera szukała pomoc u rodziców lecz jej nie uzyskała. Nauczyła się wreszcie unikać współbraci. Gdy dorosła postanowiła wynieść się z rodzinnej jaskini. I tak by się stało, odeszłaby bez żalu i smutku. Jednak jej przygotowania przyuważyła Nel- siostrzyczka.
Zatrzymała naszą waderę i zaczęła ją atakować. Misty wpadła w furię zabijając i siostrę i brata który przybył później. Gdy uspokoiła się nieco i zobaczyła ciała uciekła w rozpaczy która zniszczyła w niej wszystko niemal co dobre.
Samotność
Od swej ucieczki unikała kontaktów z wilkami. Bała się że znowu zrobi komuś krzywdę. Przesiadywała sama chudnąc i blednąc. Podczas jednej z takich chwil zdała sobie sprawę że tak dalej nie może być. To nie jej wina że zabiła. Gdyby nie dręczono nie miałaby powodów do nienawiści. Oczywiście żal pozostał lecz już nie powodował takiego bólu. Zaczęła się era samotności. Nadal unikała innych lecz już nie tak rozpaczliwie. Przestała chować się przed wszystkim. Gdy ktoś wchodził jej w drogę albo uciekał albo zostawał martwy. Nie ostał się nikt kto zdołał się jej sprzeciwić. Napadała inne watahy ale nigdy nie znęcała się nad słabszymi. Jakoś jej się wiodło. Bo dawała sobie radę. Nauczyła się rozpoznawać zamiary innych. Pewnego dnia gdy odpoczywała napotkała starego wilka o mądrym spojrzeniu. Nie przestraszył się jej. Zdziwiona tym spytała o imię. Odpowiedział. Postanowiła zostać u niego
Nowe życie
Aramis bo tak miał na imię stał się jej mistrzem i przewodnikiem po świecie. Wraz z nim odkryła swoje moce. Uczył ją zaklęć. Byli przyjaciółmi którzy działają jak jeden organizm. Straszy wilk zdołał zdobyć jej zaufanie swoją dobrocią i łagodnością. Był wyrozumiały i opiekuńczy. Dzięki niemu poznała smak bezpieczeństwa. Ich wspaniałej więzi nie zakłóciła ani jedna sprzeczka. Oboje byli milczący i wzajemne towarzystwo odpowiadało im. Poznawali się coraz lepiej.  Misty doceniała swojego przewodnika. Ufała mu całkowicie. Zatraciła swą ostrość. Nie walczyła z napotkanymi stworzeniami. Wolała dawać im szansę odejścia. Sielanka jednak jak zawsze nie mogła trwać długo. Wilk nie był nieśmiertelny.  Gdy odchodził przekazał wilczycy ostatni dar. Był to naszyjnik. Prosty z pięknym kamieniem szlachetnym.
 Koniec i początek
Gdy umarł przez pewien czas nie mogła się pozbierać. Straciła wszystko co drogie. Jednak zgodnie z ostatnimi słowami mistrza nie załamała się. Owszem miała gorsze dni ale nie zaprzestała niedokończonej nauki. Gdy skończyła odeszła. Nie mogła znaleźć sobie miejsca. Wróciło dawne  życie i  przyzwyczajenia. Znów stała się ostra i nieufna. Ponownie unikała innych. Znalezienie sobie miejsca na świcie stało się sprawą drugorzędną.